با توجه به نقش و اهمیت اقتصادی و زیست محیطی گازطبیعی و بیوگاز در تامین انرژی مصرفی در بخش های مختلف حمل و نقل، خانگی-تجاری، صنعت و نیروگاهی، توسعه روزافزون مصرف این گاز را در سرتاسر جهان شاهد هستیم.

بیشترین ارزش افزوده گازطبیعی در جایگزینی آن با گازوئیل و بنزین در بخش حمل و نقل می باشد. با توجه به وضعیت کشور عزیزمان ایران از نظر فراوانی و دسترسی به گازطبیعی در سرتاسر کشور، لزوم اجرای قوانین معطل مثل هدفمندسازی یارانه ها و اجرای قانون رفع موانع تولید رقابت پذیر و ارتقای نظام مالی کشور، تصور آثار اجتماعی منفی در تعدیل قیمت گازوئیل و سایر حامل ها در نبود جایگزین مناسب، توسعه گازطبیعی به بخش حمل و نقل بصورت CNG در حمل و نقل شهری و بین شهری خودروهای سبک و LNG برای حمل و نقل خودروهای دیزلی بین شهری، ریلی و دریایی، مناسبترین جایگزین برای رفع مشکلات ناشی از اصلاح قیمتهای حاملهای انرژی و بهبود وضعیت محیط زیست است.

فشرده سازی و مایع سازی گازطبیعی (LNG) در جایگاههای فشرده سازی و کارخانجات مایع سازی متوسط و کوچک در اقصا نقاط کشور برای صادرات به کشورهای همسایه میسر است. با توجه به شرایط کشور ترکیه و نیاز به سوخت این کشور یکی از بازار های هدف صادرات کشور ترکیه می باشد.
انتخاب روش انتقال گازطبیعی بستگی به اقتصادی بودن روش دارد که آن هم بستگی دارد به میزان، دوره انتقال، مسیر انتقال و سایر عوامل موثر بر هزینه انتقال گازطبیعی.

ایده ساخت تاسیسات LNG در ایران با استفاده از گاز طبیعی فازهای پارس جنوبی به اوایل دهه 80 شمسی باز می گردد. در مطالعات کلی شرکت ملی نفت برای حضور در بازار LNG جهان شش طرح پرشین LNG با ظرفیت 16 میلیون تن در سال، پارس LNG با ظرفیت 10 تن در سال، ایران LNG با ظرفیت 11 میلیون تن در سال و همچنین پروژه های LNG پارس شمالی با ظرفیت 20 میلیون تن در سال، گلشن LNG با ظرفیت 10 میلیون تن در سال و دو پروژه با مقیاس کوچک و حجم تولید کلی 3 میلیون تن در سال ، طرح هایی بودند که برای دستیابی تولید سالانه 70 میلیون تن LNG در سال 2015 تعریف شده بودند. اما با تنشی که در روابط بین الملل به راه افتاد، ساخت این طرح ها با توجه به وابستگی کامل آن به تکنولوژی و سرمایه گذاری خارجی از اولویت شرکت ملی نفت ایران خارج و از این میان تنها کلنگ ساخت پروژه ایران LNG در تابستان سال 1386 توسط وزیر وقت نفت به زمین زده شد که تاکنون به نتیجه ای نرسیده است.

خیلی از کشورها برای متنوع سازی بازار واردات خود اقدام به واردات گاز از طریق LNG کرده اند. همان طور که میدانید LNG یک صنعت سرمایه بر است و نیاز به تکنولوژی بالایی دارد. ایران در صدد این بود تا با استفاده از گاز تولیدی حاصل از فاز 11 پارس جنوبی اولین تولید LNG خود را آغاز کند که متاسفانه به دلیل شرایط به وجود آمده بهره برداری از آن تاکنون میسر نشده است. اگر این اتفاق می افتاد در ازای صادرات هر مترمکعب گاز در حدود 17 تا20 سنت برای کشور درآمد ایجاد می شد. با توجه به اینکه رشد مصرف LNG در جهان رو به افزایش است و ایران قصد ورود به این بازار را دارد باید از رقبای خود و میزان ظرفیت در حال احداث جهانی آگاه شود .
 مصرف LNG در سال گذشته در جهان طبق گزارش سالیانه ی IGU به حدود 316.5 میلیون تن افزایش یافته است که حاکی از رشد 28.2 میلیون تنی (9.8 درصد) نسبت یه سال قبل از آن است. دو کشور چین و کره جنوبی به ترتیب با رشد 15.8 و 6.4 میلیون تن نسبت به سال گذشته بیشترین رشد مصرف LNG را دارا هستند. چین به خاطر جایگزین کردن ذغالسنگ با گاز طبیعی و جلوگیری از آلایندگی هوا به مصرف LNG روی آورده و بعد از ژاپن، دومین مصرف کننده LNG در جهان با مصرف سالانه  54.8 میلیون تن در سال است. قطر کمافی السابق به عنوان بزرگترین تولیدکننده LNG با 78.8 میلیون تن است و قصد دارد در چند سال آینده تولید خود را به بیش از 100 میلیون تن برساند.